Dag 3 in Murunda, 28 september 2016
Deze ochtend zijn Johan, Christine – directeur nursing – en ikzelf met chauffeur Jean-Vianney om 10 uur vertrokken onder een stralende zon. Dat kon ook anders zijn, want het regenseizoen is stilaan zijn intrede aan ’t maken. Vooral ’s nachts kan er veel regen vallen met alle gevolgen van
dien : nog moeilijker berijdbare wegen dan normaal al het geval is en gevaarlijke omstandigheden voor de plaatselijke bevolking (aardverschuivingen, blikseminslagen,…)
Onderweg geef ik mijn ogen de kost en ik geniet van wat er allemaal aan mijn oog voorbijschuift: koffieplantages, bananenbomen zowat overal… De bananen zijn kleiner en zoeter dan bij ons, heerlijk van smaak en een belangrijke voedingsbron voor de mensen hier.
Op de velden tegen de flank van de berg zie je groepjes vrouwen met een houweel de geërodeerde grond bewerken, uren aan een stuk, evengoed in volle zon als in striemende regen..
Langs de weg kom je continu mensen te voet tegen. Een jongetje van een jaar of 5 draagt een enorme tros bananen op het hoofd, een klein meisje draagt haar nog kleinere broertje gebonden op haar rug. Kinderen lopen vaak op blote voeten maar ze belonen ons steevast met een glimlach als we voorbij rijden. Ze lijken me vrolijk, ondanks de moeilijke omstandigheden waarin ze opgroeien. Je ziet ze spelen met een zelfgemaakte voetbal of ze verzamelen lege plastieken waterflesjes die ze kunnen inruilen voor enkele Rwandese franken..
Christine vertelt me dat alle kinderen doorgaans naar school gaan en alle lessen in het Engels volgen. Leerkrachten verdienen geen 100
euro per maand! Onwaarschijnlijk toch, ook al is het leven hier wat goedkoper dan bij ons.
Bij koud weer verwarmen de mensen hun huisjes met brandhout in de kamer waar ze leven, koken en evengoed slapen. Er is enkel een gat in het dak/plafond om de rook min of meer door te laten verdwijnen, stel je voor! Vele Rwandezen moeten er van binnen zo zwart uitzien als van buiten.
Tot mijn grote verrassing krijgen we het Kivumeer te zien in de verte, Het lijkt net een zee, waarbij heel in de verte contouren van het Congolese heuvellandschap te ontwaren zijn. PRACHTIG !!
En het gezondheidscentrum dat we bezoeken ligt aan het meer, echt idyllisch !
Deze keer worden we duidelijk wél verwacht en vriendelijk onthaald. Bij titularis Thomas staan vrouwen in de rij om hun baby te laten vaccineren. Ik krijg de kans om daarbij te helpen en word daadwerkelijk ingeschakeld; een geweldige ervaring !
Vervolgens worden we rondgeleid en krijgen we een bijzonder goed georganiseerd gezondheidscentrum te zien met voldoende voorzieningen. Het ziet er eenvoudig uit maar de mogelijkheden die voorhanden zijn worden benut.
Thomas werkt bijzonder goed mee aan het beantwoorden van onze enquête. Hij komt bekwaam en adequaat over. Nadien roept hij zijn personeel bij elkaar en kan ik de les handhygiëne geven aan een enthousiaste groep medewerkers, van de poetsploeg tot de tuinman, van de laborant tot de vroedvrouw..
Als afsluiter worden we door Thomas vergast op vers gezette koffie in een vakantiehuis aan het meer, bijna met onze voeten IN het water.
Onvergetelijk rustig en mooi !
Onderweg naar huis nog wat Rwandese woorden geleerd van Christine, OMG hoe MOEILIJK !
Tot 11 u ’s ochtends zeg je Mwaramutse ( goeiedag ) en voor de rest van de dag wordt het Mwiriwe. En dan heb ik het nog niet gehad over de correcte uitspraak! Christine heeft er plezier in. Ik neem me voor om – eens thuis – elke dag één woordje Rwandees te leren. Vermoedelijk hoog gegrepen ?
Moe maar tevreden komen we laat thuis …
